ترجمة سورة السجدة

الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم

ترجمة معاني سورة السجدة باللغة الفارسية من كتاب الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم.
من تأليف: مركز تفسير للدراسات القرآنية .

﴿الٓمٓ﴾ سخن در مورد حروف شبیه این حروف در ابتدای سورۀ بقره بیان شد.
این قرآن که محمد صلی الله علیه وسلم آن را آورده بدون هیچ تردیدی از جانب پروردگار جهانیان نازل شده است.
همانا این کافران می‌گویند: به‌راستی‌که محمد آن را به دروغ بر پروردگارش نسبت داده است، امر آن‌گونه که آنها گفتند نیست، بلکه همان حقیقتی است که هیچ تردیدی در آن نیست، - ای رسول- از جانب پروردگارت بر تو نازل شده تا مردمی را بترسانی که پیش از تو رسولی برای‌شان نیامد تا آنها را از عذاب الله بترساند، به این امید که به‌سوی حق راه یابند آن‌گاه از آن پیروی و به آن عمل کنند.
الله همان ذاتی است که آسمان‌ها، و زمین، و آنچه میان آن دو است را در شش روز آفرید، درحالی‌که او تعالی بر آفرینش آنها در کمتر از چشم بهم زدنی توانا است، سپس آن‌گونه که سزاوار جلال او است بر عرش استوا نمود و قرار گرفت، - ای مردم- جز او هیچ دوست و کارسازی ندارید که کارتان را بر عهده گیرد، یا هیچ شفاعتگری ندارید که نزد پروردگارتان از شما شفاعت کند، پس آیا نمی‌اندیشید تا الله را که شما را آفرید عبادت ‌کنید و دیگران را همراه او عبادت نکنید؟
الله کار تمام مخلوقات موجود در در آسمان‌ها و زمین را مدیریت می‌کند، سرانجام این امر در روزی‌که به اندازۀ هزار سال از سال‌هایی که -ای مردم- شما در دنیا برمی‌شمارید است به‌سوی او تعالی بالا می‌رود.
این ذاتی‌که تمام این موارد را اداره می‌کند از تمام امور نهان و آشکار آگاه است، و ذره‌ای بر او پوشیده نمی‌ماند، و ذات شکست ‌ناپذیری است که هیچ‌کس بر او چیره نمی‌شود، ذاتی‌که از دشمنانش انتقام می‌گیرد و نسبت به بندگان مؤمن خویش مهربان است.
ذاتی‌که آفرینش هر چیزی را کامل کرد، و آفرینش آدم را بدون نمونۀ قبلی از گِل آغاز کرد.
سپس نسلش را از آبی که از او جدا و خارج شد (منی) آفرید.
سپس آفرینش انسان را درست‌اندام کامل کرد، و با فرمان ‌دادن به فرشتۀ مامور به دمیدن روح، از روح خویش در او دمید، و - ای مردم- گوش‌هایی برای‌تان قرار داد تا با آنها بشنوید، و چشم‌هایی برای‌تان قرار داد تا با آنها ببینید، و دل‌هایی برای‌تان قرار داد تا با آنها بیندیشید، اما شما سپاس این نعمت‌های الله را که برای‌تان ارزانی داشته است کم به جای می‌آورید.
و مشرکان تکذیب‌کنندۀ رستاخیز گفتند: آیا وقتی مُردیم و در زمین ناپدید شدیم، و بدن‌هایمان خاک شد، از نو زنده برانگیخته می‌شویم؟! این امر منطقی نیست. بلکه آنها در واقع به رستاخیز کافر هستند و به آن ایمان نمی‌آورند.
- ای رسول- به این مشرکان تکذیب‌کنندۀ رستاخیز بگو: فرشتۀ مرگ که الله قبض ارواح شما را به او واگذار کرده شما را می‌میراند، سپس در روز قیامت برای حسابرسی و جزا فقط به‌سوی ما بازگردانیده می‌شوید.
به‌زودی آشکار می‌گردد که مجرمان در روز قیامت درحالی‌که به‌سبب کفرشان به رستاخیز خوار هستند و سرهای‌شان را به زیر افکنده‌اند، احساس ذلت و خواری می‌کنند و می‌گویند: پروردگارا آنچه را از رستاخیز انکار می‌کردیم دیدیم، و مصداق آنچه را رسولان از جانب تو آوردند شنیدیم، پس ما را به زندگی دنیا بازگردان تا عمل صالحی که تو را خشنود می‌سازد انجام دهیم، به‌راستی‌که هم اکنون به رستاخیز و راستی آنچه رسولان آوردند یقین داریم. اگر مجرمان را در این حال ببینی امر بزرگی را دیده‌ای.
و اگر اعطای هدایت و توفیق به هرکسی را می‌خواستیم به‌طور قطع او را بر این کار وامی‌داشتیم، اما این سخن از جانب من از روی حکمت و عدالت واجب شده است که: روز قیامت جهنم را از کافران دو گروه جن و انس پُر خواهم کرد؛ چون راه کفر و گمراهی را بر راه ایمان و استقامت برگزیدند.
و روز قیامت برای نکوهش و سرزنش به آنها گفته می‌شود: پس به‌سبب غفلت شما در دنیا از دیدار الله برای حسابرسی‌تان در روز قیامت، عذاب را بچشید، به‌راستی‌که ما شما را در عذاب بدون اهمیت به رنجی که از آن می‌کشید رها کردیم، و به‌سبب گناهانی که در دنیا انجام می‌دادید عذاب همیشگی و جاویدان جهنم را بچشید.
تنها کسانی به آیات نازل‌شدۀ ما بر رسولانمان ایمان می‌آورند که وقتی با آن‌ آیات اندرز داده شوند درحالی‌که به ستایش الله تسبیح می‌گویند برای او تعالی به سجده می‌افتند، و در هیچ حالتی از عبادت و سجده در برابر الله تکبر نمی‌ورزند.
پهلوهای آنها از بسترهای خواب ‌شان فاصله می‌گیرد، بسترهای‌شان را رها می‌کنند و به‌سوی الله روی می‌آورند، او تعالی را از ترس عذابش و امید به رحمتش در نمازشان و در سایر امور می‌خوانند، و اموالی را که برای‌شان عطا کرده‌ایم در راه الله هزینه می‌کنند.
پس هیچ‌کس نمی‌داند الله به پاداشی از جانب خویش در قبال اعمال صالحی که در دنیا انجام می‌دادند چه چیزی از آنچه که دیدگان به آنها روشنایی می‌یابد برای‌شان آماده کرده است، زیرا پاداشی است که به‌سبب بزرگی‌اش فقط الله به آن احاطه دارد.
کسی‌که به الله ایمان دارد و به اوامرش عمل و از نواهی‌اش پرهیز می‌کند، مانند شخص نافرمان از الله نیست؛ این دو گروه از نظر پاداش در نزد الله یکسان نیستند.
اما کسانی‌که به الله ایمان آورده‌اند و اعمال صالح انجام داده‌اند، به پاداش اعمال صالحی که در دنیا انجام می‌دادند، به فضل و بخشش الله بهشت‌هایی برای‌شان آماده شده که در آن جای می‌گیرند.
و اما کسانی‌که با کفر و ارتکاب گناهان از طاعت الله خارج شده‌اند، قرارگاه آنها که در روز قیامت برای‌شان آماده شده است جهنم است، که برای همیشه در آن می‌مانند، و هرگاه بخواهند از آن خارج شوند دوباره در آن بازگردانیده می‌شوند، و از روی نکوهش به آنها گفته می‌شود: عذاب جهنمی را که در دنیا وقتی رسولان‌تان شما را از آن می‌ترساندند تکذیب می‌کردید بچشید.
و به‌طور قطع به این تکذیب‌کنندگان خارج از طاعت پروردگارشان، قبل از عذاب بزرگتر که در آخرت برای‌شان آماده شده است اگر توبه نکنند، مصیبت‌ها و بلاهایی در دنیا می‌چشانیم؛ باشد که به طاعت پروردگارشان بازگردند.
و هیچ‌کس ستمکارتر از کسی نیست که به آیات الله اندرز داده شود اما از آنها پند نگیرد، و بدون توجه به این آیات از آنها روی گرداند. بدون تردید ما از مجرمان- که از آیات الله روی می‌گردانند به‌سبب ارتکاب کفر و گناهان- انتقام می‌گیریم.
و به تحقیق که تورات را به موسی عطا کردیم، پس -ای رسول- در مورد دیدار خودت با موسی در شب إسراء و معراج در تردید نباش، و کتاب نازل‌شده بر موسی علیه السلام را مایۀ هدایت از گمراهی برای بنی‌اسرائیل قرار دادیم.
و از میان بنی‌اسرائیل پیشوایانی قرار دادیم که مردم در حق به آنها اقتدا می‌کردند، و به‌سوی حق راهنمایی می‌کردند، چون بر اجرای اوامر و اجتناب از نواهی الله، و بر آزارهای موجود در راه دعوت شکیبایی کردند، و قاطعانه آیات نازل‌شدۀ الله بر رسولان‌شان را تصدیق می‌کردند.
و - ای رسول- به تحقیق که پروردگار تو همان ذاتی است که در روز قیامت در آنچه که در دنیا در باره آن اختلاف می‌ورزیدند داوری می‌کند، آن‌گاه حقگو را از یاوه‌گو آشکار می‌گرداند، و هر یک را به آنچه که سزاوارش است جزا می‌دهد.
آیا اینها کور شده‌اند و برای‌شان آشکار نشده است که چه بسیار امت‌هایی را قبل از آنها نابود کردیم؟! درحالی‌که در مسکن‌های آنها که قبل از نابودی‌شان در آنها سکونت می‌کردند راه می‌روند، اما از حال‌شان پند نمی‌گیرند. به‌راستی‌که در نابودی آن امت‌ها به‌سبب کفر و گناهانشان، پندهایی است که بر راستگویی رسولان‌شان که از جانب الله نزد آنها آمدند به آنها استدلال می‌شود. پس آیا این تکذیب‌ کنندگان آیاتِ الله را به نیت پذیرش و پند گرفتن نمی‌شنوند؟!
آیا این تکذیب‌کنندگان رستاخیز ندیده‌اند که ما آب باران را به زمین خشک و بی‌گیاهی می‌فرستیم، آن‌گاه با آن آب، کِشتی که شتران و گاوها و گوسفندانشان، و خودشان از آن می‌خورند درمی‌آوریم؟! آیا این امر را نمی‌بینند، و درک نمی‌کنند که ذاتی‌که زمین خشک را رویانیده است بر زنده‌کردن مردگان نیز توانا است؟!
و تکذیب‌کنندگان رستاخیز با درخواست تعجیل در عذاب می‌گویند: حکمی که ادعا می‌کنید میان ما و شما در روز قیامت داوری خواهد کرد، و مقصد ما جهنم و مقصد شما بهشت است چه زمانی است؟!
- ای رسول- به آنها بگو: این موعد روز قیامت است، که روز داوری میان بندگان است آن‌گاه که ایمان کسانی‌که در دنیا به الله کفر ورزیده‌اند پس از مشاهدۀ روز قیامت سودی نمی‌رساند، و به آنها مهلت نیز داده نمی‌شود تا به‌سوی پروردگارشان توبه کنند و به‌سوی او بازگردند.
پس -ای رسول- از اینها پس از اینکه در گمراهی خویش ثابت ماندند روی گردان، و منتظر امری باش که به آنها می‌رسد، چون آنها نیز عذابی را که به آنها وعده می‌دهی انتظار می‌کشند.
سورة السجدة
معلومات السورة
الكتب
الفتاوى
الأقوال
التفسيرات

سورةُ (السَّجْدة) من السُّوَر المكية، وقد جاءت بإنذارِ الكافرين من النار، وتوبيخِهم على اتِّباع الآلهة الزائفة التي لا تغني من الحقِّ شيئًا، ودعَتْهم إلى التواضُعِ واتِّباع دِينِ الله الحقِّ؛ من خلال تَرْكِ التكبُّر، والسجودِ لله، مذكِّرةً لهم بأصلِ خِلْقتهم، وبقوَّةِ الله عز وجل وقُدْرته؛ فهو المستحِقُّ للعبادة، وقد كان صلى الله عليه وسلم يَقرؤُها في صلاةِ فَجْرِ يوم الجمعة.

ترتيبها المصحفي
32
نوعها
مكية
ألفاظها
374
ترتيب نزولها
75
العد المدني الأول
30
العد المدني الأخير
30
العد البصري
29
العد الكوفي
30
العد الشامي
30

* قوله تعالى: {تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ اْلْمَضَاجِعِ} [السجدة: 16]:

عن أنسِ بن مالكٍ رضي الله عنه: «أنَّ هذه الآيةَ: {تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ اْلْمَضَاجِعِ} [السجدة: 16]  نزَلتْ في انتظارِ الصَّلاةِ التي تُدْعى العَتَمةَ». أخرجه الترمذي (٣١٩٦).

و(صلاةُ العَتَمةِ): هي صلاةُ العِشاءِ؛ لِما جاء في الحديثِ عن عبدِ اللهِ بن عُمَرَ رضي الله عنهما، قال: «صلَّى لنا رسولُ اللهِ ﷺ العِشاءَ، وهي التي يَدْعو الناسُ العَتَمةَ ...». أخرجه البخاري (٥٦٤).

* سورة (السَّجْدة):

سُمِّيت بذلك لِما ذكَر اللهُ تعالى فيها من أوصافِ المؤمنين، الذين إذا سَمِعوا آياتِ القرآن {خَرُّواْۤ سُجَّدٗاۤ وَسَبَّحُواْ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ} [السجدة: 15]. وقال البِقاعيُّ: «واسمُها (السَّجْدة) منطبِقٌ على ذلك بما دعَتْ إليه آيَتُها من الإخباتِ، وتركِ الاستكبار». "مصاعد النظر للإشراف على مقاصد السور" (2 /361).

* سورة ({الٓمٓ ١ تَنزِيلُ})، أو ({الٓمٓ ١ تَنزِيلُ} السَّجْدةَ):

دلَّ على ذلك افتتاحُ السُّورة بذلك، واحتواؤها على سَجْدةٍ، وصحَّ عن عبدِ اللهِ بن عباسٍ رضي الله عنهما: «أنَّ النبيَّ ﷺ كان يَقرأُ في صلاةِ الفَجْرِ يومَ الجُمُعةِ: {الٓمٓ ١ تَنزِيلُ} السَّجْدةَ، و{هَلْ أَتَىٰ عَلَى اْلْإِنسَٰنِ حِينٞ مِّنَ اْلدَّهْرِ}، وأنَّ النبيَّ ﷺ كان يَقرأُ في صلاةِ الجُمُعةِ سورةَ الجُمُعةِ، والمُنافِقِينَ». أخرجه مسلم (٨٧٩).

ولها أسماءٌ أخرى غيرُ ما ذكرنا.

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (6 /47-48).

* كان النبيُّ صلى الله عليه وسلم يَقرؤُها في فَجْرِ يوم الجمعة:

 عن عبدِ اللهِ بن عباسٍ رضي الله عنهما: «أنَّ النبيَّ ﷺ كان يَقرأُ في صلاةِ الفَجْرِ يومَ الجُمُعةِ: {الٓمٓ ١ تَنزِيلُ} السَّجْدةَ، و{هَلْ أَتَىٰ عَلَى اْلْإِنسَٰنِ حِينٞ مِّنَ اْلدَّهْرِ}، وأنَّ النبيَّ ﷺ كان يَقرأُ في صلاةِ الجُمُعةِ سورةَ الجُمُعةِ، والمُنافِقِينَ». أخرجه مسلم (٨٧٩).

* كان النبيُّ صلى الله عليه وسلم يَقرؤُها قبل نومِه:

عن جابرِ بن عبدِ اللهِ رضي الله عنهما: «أنَّ النبيَّ ﷺ كان لا يَنامُ حتى يَقرأَ {الٓمٓ ١ تَنزِيلُ}، و{تَبَٰرَكَ اْلَّذِي بِيَدِهِ اْلْمُلْكُ}». أخرجه الترمذي (٣٤٠٤).

اشتمَلتْ سورةُ (السَّجْدة) على الموضوعات الآتية:

1. القرآن حقٌّ مُنزَّل (١-٣).

2. الخَلْقُ: مُدَّته، وأنه حسَنٌ (٤-٩).

3. إثبات البعث (١٠-١١).

4. ذلُّ المجرمين يوم الدِّين (١٢-١٤).

5. علامات الإيمان (١٥- ١٧).

6. الجزاء العادل (١٨-٢٢).

7. الإمامة في الدِّين (٢٣-٢٥).

8. آياتٌ وعِظات (٢٦- ٣٠).

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (6 /51).

مقصدُ السُّورة الأعظم: هو إنذارُ الكفار بهذا الكتاب، وأنه مِن عندِ الله عزَّ وجلَّ؛ فلا يأتيه الباطلُ مِن بينِ يديه ولا مِن خلفِه، وبيانُ بطلانِ آلهتهم وزيفِها، والتذكيرُ بقدرة الله والبعث، وكذا تذكيرُهم بوجوب اتِّباع النبي صلى الله عليه وسلم المرسَل بهذا الكتاب؛ فمِن خلال الاتباع يكون الفوزُ بالجنة، والنجاةُ من النار، ولتحقيقِ ذلك لا بد من الاستجابة لله، والتواضُعِ لأمره، وتركِ الاستكبار والعناد، واسمُ السورة دالٌّ على ذلك.

ينظر: "مصاعد النظر للإشراف على مقاصد السور" للبقاعي (2 /361)، و"التحرير والتنوير" لابن عاشور (21 /204).