ترجمة سورة العاديات

الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم

ترجمة معاني سورة العاديات باللغة الفارسية من كتاب الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم.
من تأليف: مركز تفسير للدراسات القرآنية .

الله به گروه اسبانی سوگند یاد فرمود که به حرکت درمی‌آیند تا آنجا که به‌سبب حرکت سریع، صدای نفس‌های‌شان به گوش می‌رسد.
و به گروه اسبانی سوگند یاد کرد که به‌سبب برخورد شدید سم‌های‌شان به سنگ‌ها (جرقه) آتش برمی‌افروزد.
و به گروه اسبانی سوگند یاد فرمود که صبحگاه بر دشمنان هجوم می‌آورند.
و با حرکت‌شان غباری به‌پا می‌کنند.
و با سواران‌شان به میان گروهی از دشمنان وارد می‌شوند.
که انسان به‌طور قطع بسیار بازدارنده از خیری است که پروردگارش آن را از او می‌خواهد.
و در حقیقت خودش بر بازدارندگی خویش از خیر گواه است، و به خاطر وضوح این امر نمی‌تواند آن را انکار کند.
و به‌راستی‌که او به‌سبب دوست ‌داشتن زیاد مال در آن بخل می‌ورزد.
پس آیا این انسان فریب‌ خورده به زندگی دنیا ندانسته است آن‌گاه که الله مردگان قبرها را برانگیزد و آنها را از زمین برای حسابرسی و جزا درآوَرَد امر آن‌گونه که تصور می‌کرد نبوده است؟!
و نیات و اعتقادات و سایر مواردی که در دل‌هاست آشکار و روشن گردد.
که پروردگارشان در آن روز نسبت به آنها بسیار دانا است، و ذره‌ای از کار بندگانش بر او پوشیده نمی‌ماند، و آنها را در قبال اعمالشان جزا خواهد داد.
سورة العاديات
معلومات السورة
الكتب
الفتاوى
الأقوال
التفسيرات

سورة (العاديَات) من السُّوَر المكية، نزلت بعد سورة (العصر)، وقد افتُتحت بقَسَم الله عز وجل بـ(العاديَات)؛ وهي: خيلُ الغُزَاة، أو رواحلُ الحَجيج، وذكَّرتْ بالآخرة، وذمَّتْ خِصالًا تؤدي بصاحبها إلى الخسران والنِّيران؛ منها الجحود، والطَّمَعُ في هذه الدنيا ومَلذَّاتها وشهواتها.

ترتيبها المصحفي
100
نوعها
مكية
ألفاظها
40
ترتيب نزولها
14
العد المدني الأول
11
العد المدني الأخير
11
العد البصري
11
العد الكوفي
11
العد الشامي
11

* سورة (العاديَات):

سُمِّيت سورة (العاديَات) بهذا الاسم؛ لافتتاحها بقَسَمِ الله عزَّ وجلَّ بـ(العاديَات)؛ قال تعالى: {وَاْلْعَٰدِيَٰتِ ضَبْحٗا} [العاديات: 1].

1. القَسَم على جحود الإنسان (١-٨).

2. مشهد البعث والحشر (٩-١١).

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (9 /299).

التذكيرُ بالآخرة، وذمُّ الخصالِ التي تؤدي إلى الخسران والنِّيران.

يقول ابنُ عاشور رحمه الله عن مقاصدها: «ذمُّ خصالٍ تفضي بأصحابها إلى الخسران في الآخرة، وهي خصالٌ غالية على المشركين والمنافقين، ويراد تحذيرُ المسلمين منها، ووعظُ الناس بأن وراءهم حسابًا على أعمالهم بعد الموت؛ ليتذكرَه المؤمن، ويُهدَّد به الجاحد.

وأُكِّد ذلك كلُّه بأن افتُتح بالقَسَم، وأدمج في القَسَم التنويه بخيلِ الغزاة، أو رواحلِ الحجيج». "التحرير والتنوير" لابن عاشور (30 /498).