ترجمة سورة النبأ

Hasan Efendi Nahi - Albanian translation

ترجمة معاني سورة النبأ باللغة الألبانية من كتاب Hasan Efendi Nahi - Albanian translation.


Për çka pyesin ata njëri-tjetrin? –

Për lajmin e madh,

për të cilin ata kanë mendime të ndryshme.

Jo, jo, ata, me siguri, do ta dinë!

E pastaj, sërish, me të vërtetë, do ta dinë!

A nuk u kemi bërë ne Tokën shtrat?

E malet shtyll?

Ne ju kemi krijuar dy lloje (mashkull e femër),

dhe gjumin tuaj ua kemi bërë çlodhje,

kure natën ua kemi bërë mbulesë,

dhe ditën e kemi caktuar për jetesë (ekonomizim),

dhe mbi ju kemi ndërtuar shtratë qiej të fortë.

Dhe kemi krijur kandil (diell) të shëndritshëm!

Ne, nga retë, u leshojmë ujëra të mëdha (shira)

për rritjen e drithërave dhe bimëve,

dhe kopshteve të dendura.,

Me të vërtetë, Dita e sqarimit, është caktuar,

Dita kur do të fryhet në buri (Sur), e do të vini ju, grupe-grupe,

dhe qielli do të hapet dhe do të bëhet dyer,

dhe malet lëvizin e bëhen si hije e ajrit (fatamorganë).

Me të vërtetë, Skëterra do të bëhet pusi,

për të këqinjtë vendbanim, -

që aty të mbeten përgjithmonë:

në të, nuk do të shijojnë as freskim, as pije,

përpos ujit të vluar dhe qelbësirave,

(si) shpërblim gjegjës (i veprave të tyre).

Ata, me të vërtetë, nuk kanë menduar në dhënie të llogarisë,

dhe argumentet Tona i kanë mohuar krejtësisht,

por Ne, çdo gjë e kemi numërura dhe shënuar.

“Andaj, shijoni, Ne do t’ju shtojmë vetëm dënimin”.

E, me të vërtetë, për ata që i kanë druajtur Perëndisë, u janë përgatitur vende kënaqësie:

kopshte dhe vreshta,

dhe vajza të reja, të njëjtës moshë,

dhe kupa të plota.

Nuk do të dëgjojnë atje (në xhennet) biseda të kota as gënjeshtra,

(ky është) shpërblimi i Zotit tënd, i dhënë sipas llogarisë (së veprave të tyre),

Zotit të qiejve dhe të Tokës, dhe çka gjendet në mes tyre, Mëshiruesi, të cilit askush nuk do të mund t’i bëzejë (flas),

në Ditën kur Xhebraili dhe engjëjt do të jenë të rreshtuar, e nuk do të flas askush, përpos atij që do t’i lejojë Mëshiruesi, e që do të thonë të vërtetën.

Ajo është Ditë e pashmangshme, e kush të dojë, do ta marr strehimin te Zoti i vet.

Me të vërtetë, Ne u kemi paralajmëruar se është i afërt dënimi, në Ditën kur njeriu do t’i shohë veprat e tija, dhe, kur jobesimtari, do të thotë: “Ah, të isha dhé!”
سورة النبأ
معلومات السورة
الكتب
الفتاوى
الأقوال
التفسيرات

سورة (النَّبأ) من السُّوَر المكية، وقد جاءت بإثباتِ وقوع يوم القيامة، ودلَّلتْ على صدقِ ذلك بالآيات الكونية التي تملأ هذا الكونَ؛ فالله الذي خلَق هذا الكون بآياته العظام وسيَّره بأبدَعِ نظام قادرٌ على بعثِ الناس، ومجازاتهم على أعمالهم؛ فللعاصين النارُ جزاءً وِفاقًا، وللمتقين الجنةُ جزاءً من ربك عطاءً حسابًا، وسورة (النبأ) من السُّوَر التي شيَّبتْ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم؛ لما ذكَرتْ من مشاهدِ يوم القيامة.

ترتيبها المصحفي
78
نوعها
مكية
ألفاظها
174
ترتيب نزولها
80
العد المدني الأول
40
العد المدني الأخير
40
العد البصري
41
العد الكوفي
40
العد الشامي
40

* سورة (النَّبأ):

سُمِّيت سورة (النَّبأ) بهذا الاسم؛ لوقوع لفظ (النَّبأ) في فاتحتها؛ وهو: خبَرُ الساعة والبعث الذي يسأل الناسُ عن وقوعه.

* وتُسمَّى كذلك بسورة (عمَّ)، أو (عمَّ يتساءلون)، أو (التساؤل)؛ لافتتاحِها بها.

سورة (النَّبأ) من السُّوَر التي شيَّبتْ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم:

عن ابنِ عباسٍ رضي الله عنهما، قال: «قال أبو بكرٍ الصِّدِّيقُ رضي الله عنه لرسولِ اللهِ: يا رسولَ اللهِ، أراكَ قد شِبْتَ! قال: «شيَّبتْني هُودٌ، والواقعةُ، والمُرسَلاتُ، و{عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ}، و{إِذَا اْلشَّمْسُ كُوِّرَتْ}». أخرجه الحاكم (3314).

1. تساؤل المشركين عن النبأ (١-٥).

2. الآيات الكونية (٦-١٦).

3. أحداث يوم القيامة (١٧-٣٠).

4. جزاء المتقين (٣١-٤٠).

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (9 /4).

يقول البقاعي: «مقصودها: الدلالةُ على أن يوم القيامة الذي كانوا مُجمِعين على نفيه، وصاروا بعد بعثِ النبي صلى الله عليه وسلم في خلافٍ فيه مع المؤمنين: ثابتٌ ثباتًا لا يحتمل شكًّا ولا خلافًا بوجه؛ لأن خالقَ الخَلْقِ - مع أنه حكيمٌ قادر على ما يريد - دبَّرهم أحسنَ تدبير، وبنى لهم مسكنًا وأتقَنه، وجعلهم على وجهٍ يَبقَى به نوعُهم من أنفسهم، بحيث لا يحتاجون إلى أمرٍ خارج يرونه، فكان ذلك أشَدَّ لأُلفتهم، وأعظَم لأُنْسِ بعضهم ببعض، وجعَل سَقْفَهم وفراشهم كافلَينِ لمنافعهم، والحكيم لا يترك عبيدَه - وهو تامُّ القدرة، كامل السلطان - يَمرَحون، يَبغِي بعضهم على بعض، ويأكلون خيرَه ويعبدون غيرَه، فكيف إذا كان حاكمًا؟! فكيف إذا كان أحكَمَ الحاكمين؟!
هذا ما لا يجوز في عقلٍ، ولا يخطر ببالٍ أصلًا؛ فالعلم واقع به قطعًا.
وكلٌّ من أسمائها واضحٌ في ذلك؛ بتأمُّل آيته، ومبدأ ذكرِه وغايته». "مصاعد النظر للإشراف على مقاصد السور" للبقاعي (3 /151).