ترجمة سورة النبأ

الترجمة الطاجيكية

ترجمة معاني سورة النبأ باللغة الطاجيكية من كتاب الترجمة الطاجيكية.
من تأليف: خوجه ميروف خوجه مير .

ﰡ

ﭑﭒ ﰀ​
1.       Аз чи чиз (кофирони Қурайш) ҳамдигарро мепурсанд?
ﭔﭕﭖ ﰁ​
2.       Аз он хабари бузурге суол мекунанд,
ﭘﭙﭚﭛ ﰂ​
3.       ки дар он ихтилоф доранд ва он Қуръон аст, ки хабар медиҳад аз рӯзи баъс(1), (ки кофирони Қурайш ба он имон наёварда буданд.)
____________________
1. Яъне, зинда гардонидани баъд аз миронидан
ﭝﭞ ﰃ​
4.       Оре, мушрикон ба зудӣ хоҳанд донист, (ки Аллоҳ ба сабаби бовар надоштанашон ба рӯзи қиёмат, эшонро чӣ хоҳад кард?)
ﭠﭡﭢ ﰄ​
5.       (Боз ҳам, таъкид менамояд:) Оре, ба зудӣ хоҳанд донист! (Ин таъкид барои рост ва ҳақиқат будани паёмбарии Расули Аллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам далолат менамояд ва он чи ки ӯ, аз Қуръон ва аз рӯзи зинда гардонидани баъд аз миронидан овардааст.) (Дар ин оят ваъид ва таҳдиде аст барои аҳли куффор)
ﭤﭥﭦﭧ ﰅ​
6. Оё Мо заминрро бистаре насохтем?
ﭩﭪ ﰆ​
7. Ва кӯҳҳоро мехҳое нанамудаем, то замин устувор истад?!
ﭬﭭ ﰇ​
8. Ва шуморо ҷуфт-ҷуфт (марду зан) офаридем.
ﭯﭰﭱ ﰈ​
9. Ва хобатонро мояи оромиш қарор додем, то баданҳоятон роҳат кунад.
ﭳﭴﭵ ﰉ​
10. Ва шабро пӯшишатон қарор додем, ки бо торикиаш шуморо фаро мегирад, чунон ки дар бар дорандаи либосро мепӯшонад.
ﭷﭸﭹ ﰊ​
11. Ва рӯзро вақти талоши маъош (касб) қарор додем, то барои ободии ҳаёти худ саъю кӯшиш намоед.
ﭻﭼﭽﭾ ﰋ​
12.   Ва бар болои саратон ҳафт осмони устувор бино кардем, ки дар он шикофӣ ва нуқсон нест.
ﮀﮁﮂ ﰌ​
13.   Ва хуршедро чароғи равшане офаридем.
ﮄﮅﮆﮇﮈ ﰍ​
14.   Аз абрҳои боронафшон оби фаровоне нозил кардем,
ﮊﮋﮌﮍ ﰎ​
15.   то бо василаи он донаву наботот бирӯёнем барои мардумон ва ҳайвонот
ﮏﮐ ﰏ​
16.   ва ба василаи он низ бӯстонҳои дарҳампечидаро ато фармоем.
ﮒﮓﮔﮕﮖ ﰐ​
17.   Бегумон рӯзи доварӣ (қиёмат,) рӯзест муъайян, барои аввалину охирин
ﮘﮙﮚﮛﮜﮝ ﰑ​
18.   Рӯзе, ки дар сур(1) дамида шавад ва шумо онгоҳ гурӯҳ-гурӯҳ меоед. (Яъне, ҳамаи уммат бо ҳамроҳи пешвоёнашон меоянд.)
____________________
1. Дар карнай пуф карда шавад ва ҳама аз қабрҳояшон бархезанд ва барои ҳисоб оянд.
ﮟﮠﮡﮢ ﰒ​
19.   Осмон шикофта шавад ва ҳар сурохӣ даре бошад, то фариштагон аз он дарвозаҳо фуруд оянд
ﮤﮥﮦﮧ ﰓ​
20.   Ва кӯҳҳо, баъди устувор будан равон сохта шаванд ва чун саробе несту нобуд гарданд.
ﮩﮪﮫﮬ ﰔ​
21.   Бегумон ҷаҳаннам камингоҳест, дар интизори кофирон ва барои онҳо омода шудааст
ﮮﮯ ﰕ​
22.   ва барои саркашон бозгаштгоҳест.
ﮱﯓﯔ ﰖ​
23.   Замонҳои дароз дар он ҷо абадӣ бошанд.
ﯖﯗﯘﯙﯚﯛ ﰗ​
24.   Дар он ҷо на ҳавои хунукӣ мечашанду на нӯшиданиҳои фораме менӯшанд,
ﯝﯞﯟ ﰘ​
25.   фақат оби ҷушону хуну чирк нӯшанд.
ﯡﯢ ﰙ​
26.   Ин ҷазоест мувофиқи кирдорашон, ки дар ин дунё чунин амал карда буданд.
ﯤﯥﯦﯧﯨ ﰚ​
27.   Бегумон, ки онон ба рӯзи ҳисоб умед надоштанд ва наметарсиданд
ﯪﯫﯬ ﰛ​
28.   Ва оёти Моро ба куллӣ дурӯғ мешумурданд ва ба он чӣ Расули Аллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) оварда буд, онро тасдиқ надоштанд
ﯮﯯﯰﯱ ﰜ​
29.   Ва ҳама чизро донистаем ва дар, китобе(1) сабт кардаем.
____________________
1. Яъне, Лавҳи Маҳфуз Тафсири Саъдӣ 1\906
ﯳﯴﯵﯶﯷ ﰝ​
30.   Пас таъми талхии азобро бичашед, эй кофирон, ки дар ҳаққи шумо ҷуз азобе нахоҳем афзуд.
ﭑﭒﭓ ﰞ​
31.   Албатта парҳезгоронро комёбии бузургест, онон касонеанд, ки аз Парвардигори хеш метарсанд ва амали шоиста мекунанд ва ба дохил шудани ҷаннат комёб мешаванд
ﭕﭖ ﰟ​
32.   ва барояшон низ бӯстонҳову дарахтони ангур
ﭘﭙ ﰠ​
33.   ва духтарони навҷавоне ҳамсинну сол
ﭛﭜ ﰡ​
34.   ва ҷомҳои пур аз шароб
ﭞﭟﭠﭡﭢﭣ ﰢ​
35.   Ва онҳо дар он ҷо на сухани беҳуда мешунаванд ва на дурӯғ
ﭥﭦﭧﭨﭩ ﰣ​
36.   ва ин мукофотест аз сӯи Парвардигорат, подош ва бахшише аз рӯи ҳисоб
ﭫﭬﭭﭮﭯﭰﭱﭲﭳﭴﭵ ﰤ​
37.   Парвардигори осмонҳову замин ва он чӣ миёни онҳост. Он Аллоҳи Раҳмон, дар дунёву охират, ки аз ҳайбати У сухан гуфта натавонанд,
ﭷﭸﭹﭺﭻﭼﭽﭾﭿﮀﮁﮂﮃﮄﮅ ﰥ​
38.   рӯзе, ки Ҷабраил ва фариштагон ба саф меистанд ва касе сухан намегӯяд, магар касе ки Аллоҳи Меҳрубон ба ӯ рухсат диҳад, ва ӯ сухани дуруст гӯяд. Ва ҳеҷ касро шафоъат карда наметавонанд, магар ба иҷозати Аллоҳи Меҳрубон
ﮇﮈﮉﮊﮋﮌﮍﮎﮏﮐ ﰦ​
39.   Он рӯз, рӯзи ҳақ аст. Дар омадани он рӯз ҳеҷ шакке нест. Пас ҳар касе бихоҳад, наҷот ёфтанро аз азоб, роҳи бозгаште ба сӯи Парвардигори худ бигирад бо амалҳои солеҳ.
ﮒﮓﮔﮕﮖﮗﮘﮙﮚﮛﮜﮝﮞﮟﮠ ﰧ​
40.    Мо шуморо аз азоби рӯзи қиёмат, ки наздикаст, бим додем: рӯзе, ки одамӣ ҳар чиро пешопеш фиристодааст, аз амали нек ё бад, мебинад ва кофир аз сахтии ҳисоб мегӯяд: Эй кош, ман хок мебудам ва боз зинда намешудам.
سورة النبأ
معلومات السورة
الكتب
الفتاوى
الأقوال
التفسيرات

سورة (النَّبأ) من السُّوَر المكية، وقد جاءت بإثباتِ وقوع يوم القيامة، ودلَّلتْ على صدقِ ذلك بالآيات الكونية التي تملأ هذا الكونَ؛ فالله الذي خلَق هذا الكون بآياته العظام وسيَّره بأبدَعِ نظام قادرٌ على بعثِ الناس، ومجازاتهم على أعمالهم؛ فللعاصين النارُ جزاءً وِفاقًا، وللمتقين الجنةُ جزاءً من ربك عطاءً حسابًا، وسورة (النبأ) من السُّوَر التي شيَّبتْ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم؛ لما ذكَرتْ من مشاهدِ يوم القيامة.

ترتيبها المصحفي
78
نوعها
مكية
ألفاظها
174
ترتيب نزولها
80
العد المدني الأول
40
العد المدني الأخير
40
العد البصري
41
العد الكوفي
40
العد الشامي
40

* سورة (النَّبأ):

سُمِّيت سورة (النَّبأ) بهذا الاسم؛ لوقوع لفظ (النَّبأ) في فاتحتها؛ وهو: خبَرُ الساعة والبعث الذي يسأل الناسُ عن وقوعه.

* وتُسمَّى كذلك بسورة (عمَّ)، أو (عمَّ يتساءلون)، أو (التساؤل)؛ لافتتاحِها بها.

سورة (النَّبأ) من السُّوَر التي شيَّبتْ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم:

عن ابنِ عباسٍ رضي الله عنهما، قال: «قال أبو بكرٍ الصِّدِّيقُ رضي الله عنه لرسولِ اللهِ: يا رسولَ اللهِ، أراكَ قد شِبْتَ! قال: «شيَّبتْني هُودٌ، والواقعةُ، والمُرسَلاتُ، و{عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ}، و{إِذَا اْلشَّمْسُ كُوِّرَتْ}». أخرجه الحاكم (3314).

1. تساؤل المشركين عن النبأ (١-٥).

2. الآيات الكونية (٦-١٦).

3. أحداث يوم القيامة (١٧-٣٠).

4. جزاء المتقين (٣١-٤٠).

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (9 /4).

يقول البقاعي: «مقصودها: الدلالةُ على أن يوم القيامة الذي كانوا مُجمِعين على نفيه، وصاروا بعد بعثِ النبي صلى الله عليه وسلم في خلافٍ فيه مع المؤمنين: ثابتٌ ثباتًا لا يحتمل شكًّا ولا خلافًا بوجه؛ لأن خالقَ الخَلْقِ - مع أنه حكيمٌ قادر على ما يريد - دبَّرهم أحسنَ تدبير، وبنى لهم مسكنًا وأتقَنه، وجعلهم على وجهٍ يَبقَى به نوعُهم من أنفسهم، بحيث لا يحتاجون إلى أمرٍ خارج يرونه، فكان ذلك أشَدَّ لأُلفتهم، وأعظَم لأُنْسِ بعضهم ببعض، وجعَل سَقْفَهم وفراشهم كافلَينِ لمنافعهم، والحكيم لا يترك عبيدَه - وهو تامُّ القدرة، كامل السلطان - يَمرَحون، يَبغِي بعضهم على بعض، ويأكلون خيرَه ويعبدون غيرَه، فكيف إذا كان حاكمًا؟! فكيف إذا كان أحكَمَ الحاكمين؟!
هذا ما لا يجوز في عقلٍ، ولا يخطر ببالٍ أصلًا؛ فالعلم واقع به قطعًا.
وكلٌّ من أسمائها واضحٌ في ذلك؛ بتأمُّل آيته، ومبدأ ذكرِه وغايته». "مصاعد النظر للإشراف على مقاصد السور" للبقاعي (3 /151).