ترجمة سورة الواقعة

Tajik - Tajik translation

ترجمة معاني سورة الواقعة باللغة الطاجيكية من كتاب Tajik - Tajik translation.

ВОҚИА


Чун қиёмат воқеъ шавад,

ки дар воқеъ шуданаш ҳеҷ дурӯғ нест,

гурӯҳеро пасткунанда аст ва гурӯрҳеро баландкунанда.

Он гоҳ, ки замин ба сахтӣ биларзад

ва кӯҳҳо ба тамом реза-реза шаванд

ва чун ғуборе пароканда гарданд,

шумо се гурӯҳ бошед:

яке аҳли саъодат. Аҳли саъодат чӣ ҳол доранд?

Дигар аҳли шақоват (бадбахт). Аҳли шақоват чӣ ҳол доранд?

Севумини онҳо, ки пешқадаму пешдаст буданд ва инак пеш раводанд (дар ҷаннат).

Инҳо муқаррабонанд (наздиккардашудагонанд)

дар биҳиштҳои пурнеъмат.

Гурӯҳе аз пешиниён

ва андаке аз онҳо, ки аз пас омадаанд

бар тахтҳои мурассаъ (зарбофт)

рӯбарӯи ҳам бар онҳо такя задаанд.

Писароне ҳамеша ҷавон гирдашон мечарханд

бо қадаҳҳову кӯзаҳо ва ҷомҳое аз шаробе, ки дар ҷӯйҳо ҷорист,

аз нушиданаш на сардард гиранд ва на беҳуш шаванд.

Ва меваҳое, ки худ интихоб мекунанд.

Ва гӯшти парранда, аз ҳар чӣ бихоҳанд,

Ва ҳурони дуруштчашм

ҳамонанди марворидҳое дар садаф.

Ҳама ба мукофоти корҳое, ки мекардаанд.

Дар он ҷо на сухани беҳуда шунаванд ва на гуноҳолуд

ҷуз як сухан: «Салом, салом!»

Аммо аҳли саъодат, аҳли саъодат чӣ ҳол доранд?

Дар зери дарахти сидри бехор

ва дарахти музе (банан), ки мевааш бар якдигар чида шуда

ва сояе доим

ва обе ҷорӣ

ва мевае бисёр,

ки бепоён ва касро аз он бознадоранд.

Ва фаршҳои баланд

Он занонро Мо биёфаридем, офариданӣ

ва душизагон сохтем.

Маъшуқи ҳамсарони худанд,

барои аҳли саъодат,

гурӯҳе аз пешиниён

ва гурӯҳе, ки аз пас омадаанд.

Аммо аҳли шақоват, аҳли шақоват (бадбахт) чӣ ҳол доранд?

Дар боди гарм ва оби ҷӯшонанд

дар сояе аз дуди сиёҳ

на сарду на хуш.

"Инҳо пеш аз ин дар нозу неъмат буданд.

ва бар гуноҳони бузург исрор (давом) мекарданд

ва мегуфтанд: «Оё замоне, ки мо мурдему хоку устухон шудем, боз ҳам моро зинда мекунанд

ё ниёгони моро?»

Бигӯ: «Ҳамаро, онон, ки аз ин пеш буданд ва онҳо, ки аз паяшон омада буданд,

ҳама дар ваъдагоҳи он рӯзи муъайян хоҳанд буд.

Он гоҳ шумо, эй гумроҳони дурӯғбароранда,

аз дарахтони заққум хоҳед хурд

ва шикамҳои худро аз он пур хоҳед кард

ва бар болои он оби ҷӯшон хоҳед нушид,

чунон менушед, ки шутури ташн, а об менӯшад.

Ин аст меҳмондориашон дар рӯзи ҷазо.

Мо шуморо офаридаем, пас чаро тасдиқ намекунед?

Оё он маниро, ки мерезед, дидаед?

Оё шумо ӯро меофаринед ё Мо офаринандаем?

Мо маргро бар шумо, муайян сохтем ва нотавон аз он нестом, ки

ба ҷои шумо қавме монанди шумо биёварем ва шуморо ба сурате, ки аз он бехабаред, аз нав биёфаринем.

Шумо ай офариниши нахуст огоҳед, чаро ба ёдаш наёваред?

Оё чизеро, ки мекоред, дидаед?

Оё шумо мерӯёнедаш ё Мо рӯёнандаем?

Агар мехостем, хошокаш месохтем, то дар ҳайрат бимонед.

Гӯянд: «Мо зиён кардагонем,

мо бенасиб мондагонем».

Оё оберо, ки менӯшед, дидаед?

Оё шумо онро аз абр фурӯд меоред ё Мо фурӯд орандагонем?.

Агар мехостем онро талх мегардонидем. Пас чаро шукр намегӯед?

Оё он оташро, ки меафрузед дидаед?

Оё дарахташро шумо офаридаед ё Мо офаринандаем?

Мо онро хушдоре (аз дӯзах) ва барои мусофирони роҳнавард матоъе сохтем.

Ба номи Парвардигори бузурги худ тасбеҳ гӯй!

Пас савганд ба ғурубгоҳи ситорагон!

Ва ин савгандест, — агар бидонед, — бузург.

Албатта ин Қуръонест гиромиқадр

дар китобе макнун,

ки ҷуз покон даст бар он назананд.

Нозилшуда аз ҷониби Парвардигори ҷаҳониён аст.

Оё ин суханро дурӯғ меҳисобед?

Ва насиби худро дар дурӯғ ҳисобидани он қарор медиҳед?

Пас чаро он гоҳ ки ҷон ба гулӯ расад

ва шумо дар ин ҳангом менигаред?

Мо аз шумо ба ӯ наздиктарем, вале шумо намебинед.

Агар қиёматро бовар надоред,

агар рост мегӯед, бозаш гардонед! (рӯҳро бар ҷасад)

Аммо агар аз муқаррабон (наздикшудагон) бошад.

барои ӯст осоишу рӯзӣ ва биҳишти пурнеъмат.

Ва аммо агар аз аҳли саъодат бошад,

пас туро аз аҳли саъодат салом аст.

Ва аммо агар, аз такзибкунандагони (дурӯғ барорандагони) гумроҳ бошад,

ба оби ҷӯшон меҳмонаш кунанд

ва ба дӯзахаш дароваранд.

Ин сухан сухане росту яқин аст!

Пас ба номи Парвардигори бузургат тасбеҳ гӯй!
سورة الواقعة
معلومات السورة
الكتب
الفتاوى
الأقوال
التفسيرات

سورة (الواقعة) من السُّوَر المكية، نزلت بعد سورة (طه)، وقد جاءت بتذكيرِ الناس بوقوع يوم القيامة؛ للدَّلالة على عظمة الله عز وجل، وترهيبًا لهم من مخالفة أوامره، ودعوةً لهم إلى اتباع الدِّين الحق وتركِ الباطل، وخُتمت السورة الكريمة بتعظيمِ القرآن، وصدقِ أخباره وما جاء به، وقد أُثر عن النبي صلى الله عليه وسلم قراءتُه لها في صلاة الفجر.

ترتيبها المصحفي
56
نوعها
مكية
ألفاظها
380
ترتيب نزولها
46
العد المدني الأول
99
العد المدني الأخير
99
العد البصري
97
العد الكوفي
96
العد الشامي
99

* قوله تعالى: {فَلَآ أُقْسِمُ بِمَوَٰقِعِ اْلنُّجُومِ ٧٥ وَإِنَّهُۥ لَقَسَمٞ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ ٧٦ إِنَّهُۥ لَقُرْءَانٞ كَرِيمٞ ٧٧ فِي كِتَٰبٖ مَّكْنُونٖ ٧٨ لَّا يَمَسُّهُۥٓ إِلَّا اْلْمُطَهَّرُونَ ٧٩ تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ اْلْعَٰلَمِينَ ٨٠ أَفَبِهَٰذَا اْلْحَدِيثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ ٨١ وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ} [الواقعة: 75-82]:

عن عبدِ اللهِ بن عباسٍ رضي الله عنهما، قال: «مُطِرَ الناسُ على عهدِ النبيِّ ﷺ، فقال النبيُّ ﷺ: «أصبَحَ مِن الناسِ شاكرٌ، ومنهم كافرٌ، قالوا: هذه رحمةُ اللهِ، وقال بعضُهم: لقد صدَقَ نَوْءُ كذا وكذا»، قال: فنزَلتْ هذه الآيةُ: {فَلَآ أُقْسِمُ بِمَوَٰقِعِ اْلنُّجُومِ} [الواقعة: 75]، حتى بلَغَ: {وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ} [الواقعة: 82]». أخرجه مسلم (٧٣).

* سورة (الواقعة):

سُمِّيت هذه السورة بـ(الواقعة)؛ لافتتاحِها بهذا اللفظ، ولتسميةِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم لها بذلك:

عن أبي بكرٍ الصِّدِّيقِ رضي الله عنه، قال: «سألتُ رسولَ اللهِ ﷺ: ما شيَّبَكَ؟ قال: «سورةُ هودٍ، والواقعةِ، و{عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ}، و{إِذَا اْلشَّمْسُ كُوِّرَتْ}»». أخرجه الترمذي (٣٢٩٧).

و(الواقعةُ): اسمٌ من أسماءِ يوم القيامة.

* سورة (الواقعة) من السُّوَر التي شيَّبتْ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم:

عن أبي بكرٍ الصِّدِّيقِ رضي الله عنه، قال: «سألتُ رسولَ اللهِ ﷺ: ما شيَّبَكَ؟ قال: «سورةُ هودٍ، والواقعةِ، و{عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ}، و{إِذَا اْلشَّمْسُ كُوِّرَتْ}»». أخرجه الترمذي (٣٢٩٧).

* أُثِر عن النبي صلى الله عليه وسلم قراءتُه لسورة (الواقعة) في صلاة الفجر:

عن جابرِ بن سَمُرةَ رضي الله عنه، قال: «كان رسولُ اللهِ ﷺ يُصلِّي الصَّلواتِ كنَحْوٍ مِن صلاتِكم التي تُصَلُّون اليومَ، ولكنَّه كان يُخفِّفُ، كانت صَلاتُه أخَفَّ مِن صَلاتِكم، وكان يَقرأُ في الفجرِ الواقعةَ، ونحوَها مِن السُّوَرِ». أخرجه أحمد (٢٠٩٩٥).

1. تحقيق القيامة (١-٥٦).

2. دلائلُ البعث والجزاء (٥٧-٧٤).

3. تعظيم القرآن، وصدقُ أخباره (٧٥-٩٦).

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (7 /598).

مقصدُ سورة (الواقعة) هو التذكيرُ بوقوع يوم القيامة وهَوْلِه، ووصفُ ما يحدُثُ به؛ لتخويف الناس وترهيبهم من معصية الله عز وجل ومخالفة أمره، وفي ذلك دعوةٌ لهم للرجوع إلى الحق، والاستجابة لأمر الله.

ويُبيِّن ابن عاشور محورَها فيقول: «هو التذكيرُ بيوم القيامة، وتحقيق وقوعه.

ووصفُ ما يَعرِض لهذا العالَمِ الأرضي عند ساعة القيامة.

ثم صفة أهل الجنة وبعض نعيمهم.

وصفة أهل النار وما هم فيه من العذاب، وأن ذلك لتكذيبهم بالبعث.

وإثبات الحشر والجزاء.

والاستدلال على إمكان الخَلْق الثاني بما أبدعه الله من الموجودات بعد أن لم تكن.

والاستدلال بدلائل قدرة الله تعالى.

والاستدلال بنزعِ الله الأرواحَ من الأجساد والناس كارهون لا يستطيع أحدٌ مَنْعَها من الخروج، على أن الذي قدَرَ على نزعها بدون مُدافعٍ قادرٌ على إرجاعها متى أراد على أن يُمِيتَهم.

وتأكيد أن القرآن منزلٌ من عند الله، وأنه نعمةٌ أنعم الله بها عليهم فلم يشكروها، وكذَّبوا بما فيه». "التحرير والتنوير" لابن عاشور (27 /280).