ترجمة سورة الواقعة

الترجمة الطاجيكية

ترجمة معاني سورة الواقعة باللغة الطاجيكية من كتاب الترجمة الطاجيكية.
من تأليف: خوجه ميروف خوجه مير .

1. Ҳангоме ки воқеъа барпо шавад, (яъне, қиёмат воқеъ шавад),
2. ки воқеъ шудани онро ягон касе дурӯғгӯянда нест,
3. қиёмат душманони Аллоҳро дар дӯзах пасткунандааст ва дӯстони Аллоҳро дар ҷаннат баландкунанда.(1)
____________________
1. Тафсири Бағавӣ 7/7
4. Он гоҳ ки замин ба сахтӣ биларзад.
5. Ва кӯҳҳо ба пуррагӣ реза-реза карда шаванд.
6. Ва чун ғуборе дар ҳаво пароканда гарданд.
7.Ва шумо эй мардум се гурӯҳ хоҳед шуд:
8.Пас гурӯҳи рост, соҳиби ҷойҳои олианд. Чи хуб аст ҷойгоҳашон!
9.Ва гурӯҳи чап, соҳиби ҷойҳои пастанд. Чи бад аст ҳолашон!!
10.   Ва пешсафон сӯи хубиҳо дар дунё, онҳо пешсафон сӯи дараҷаҳо дар охират мебошанд. Касоне, ки дар дунё дар анҷом додани корҳои хуб пешсафанд, дар охират пеш аз ҳама вориди ҷаннат мешаванд.
11.   Инҳо муқаррабони даргоҳи Илоҳӣ ҳастанд, наздик карда шудагонанд дар назди Аллоҳ,
12.   дар биҳиштҳои пурнозу неъмат хоҳанд буд.
13.   Дохил мешавад ба ҷаннат, гурӯҳе аз пешиниёни ин уммат ва умматони дигар.
14.   Ва шумораи андаке аз пасомадагон ҳастанд,
15.   бар тахтҳои гавҳарнишон хоҳанд нишаст.
16.   Такязада рӯ ба рӯйи якдигар нишаста бошанд.
17.   Бар гирди онҳо мегарданд, барои хидмати онҳо писарони ҳамеша ҷавон, ки пир намешаванд ва на мемиранд.(1)
____________________
1. Тафсири Табарӣ 23/101
18.   Бо қадаҳҳову кӯзаҳо ва ҷомҳое аз шаробе, ки дар ҷаннат ҷорист,
19.   ки аз нӯшидани он сардард нашаванд ва на аз ҳуш мераванд.
20.   Ва ин ходимон барои ҷаннатиҳо биёранд ҳар навъ меваеро, ки мехоҳанд.
21.   Ва гӯшти парранда, аз ҳар навъе, ки писандашон бошад.
22.   Ва барои онҳост ҳурони занони шаҳлочашм,
23.   монанди марворидҳое дар садаф пинҳон кардашуда.
24.   Ин ҳама неъматҳое, ки барояшон дода мешавад, мукофоти амалҳои некест, ки дар дунё мекарданд.
25.   Дар ҷаннат на сухани беҳуда мешунаванд ва на ҳарфе, ки гуфтани он гуноҳ бошад,
26.   ҷуз сухане, ки солим аз ин айбҳо бошад ва ба якдигар салом гӯянд.
27.   Ва аҳли саодат, чи бузург аст макон ва подоши онҳо!
28.   Дар зери дарахтони сидри бехор.
29.   Ва дарахтони мавз (банан), ки меваҳояшон бар якдигар чида шудаанд.
30.   Ва сояи доимӣ.
31.   Ва оби ҷорӣ.
32.   Ва дар миёни меваҳои фаровон ҳастанд,
33.   ки на тамом мешавад ва на манъ мегардад.
34.    Ва бистарҳои баланд.
35.    Мо биёфаридем занҳои аҳли ҷаннатро ғайри офаринишие, ки дар дунё буданд, яъне, офариниши комиле, ки нобуд намешаванд.(1)
____________________
1. Тафсири Саъдӣ 1/833
36.    Ва ононро дӯшиза (бикр) гардонидем.
37.    Назди шавҳарони дӯстдоранда ҳамсинну сол.
38.    Ҳамаи ин неъматҳо барои аҳли саодат аст,
39.    Гурӯҳи бисёре аз пешиниёнанд.
40.    Ва гурӯҳи зиёде аз пас омадагонанд.
41.    Ва аҳли шақоват, он бадбахтон чӣ ҳоли баде доранд?
42.    Дар боди гарми ҷаҳаннам ва оби ҷӯшонанд,
43,     дар сояи дуди сиёҳ,
44.   ки ин соя на хунук бошад ва на боиззат.(1)
____________________
1. Тафсири Табарӣ 23/130
45.   Ҳамоно аҳли дӯзах, пеш аз ин дар дунё дар нозу неъмати ҳаром буданд ва саркашӣ мекарданд аз он чизе, ки паёмбарон барои онҳо оварда буданд.
46.   Ва ҳамеша бар гуноҳи бузург (ширк) мудавомат мекарданд. Ва нияти тавба надоштанд аз ширку гуноҳ.(1)
____________________
1. Тафсири Табарӣ 23/132
47.   Ва мегуфтанд он мункирони рӯзи қиёмат: «Оё замоне, ки мо мурдему хоку устухон шудем, оё боз мо зинда мешаваем?(1)
____________________
1. Яъне, ба зинда шудани дубора боварӣ надоштанд.
48.   Оё падарони наухстини мо низ зинда мешаванд?
49.   Бигӯ эй Паёмбар: «Албатта, ҳамаро аввалин ва охирин фарзандони Одам,
50.   бегумон дар ваъдагоҳи он рӯзи муайян (қиёмат) ҷамъ карда шаванд.(4)
____________________
1. Тафсири Табарӣ 23/133
51.   Спас шумо, эй гумроҳони роҳи ҳидоят,
дурӯғшуморандагони ваъда ва азоби Аллоҳ,
52.   ҳатман аз дарахти заққум(1) хоҳед хӯрд.
____________________
1. Яъне, бадтарин дарахт. Тафсири Саъдӣ 1/834
53.   Ва шикамҳои худро аз он пур хоҳед кард.
54.   Ва бар болои он оби ҷӯшоне, ки ташнагиро намешиканад, хоҳед нӯшид,
55.   Ва монанди шутурони мубтало ба бемории ташнагӣ менӯшед.
56.   Он чизеро, ки дучор мешаванд аз азоб, зиёфатест, ки тайёркарда шудааст барои онҳо дар рӯзи қиёмат.(1)
____________________
1. Тафсири Саъдӣ 1/834
57.   Мо шуморо эй одамон аз нестӣ ба ҳастӣ офаридем, пас чаро аз нав зинда шуданро бовар намекунед?(1)
____________________
1. Тафсири Табарӣ 23/136
58.   Оё шумо мебинед он чи (оби маниро), ки мерезонед дар баччадони зан?
59.   Оё шумо он маниро ба сурати инсон меофаринед ё Мо офаринандаем?
60.   Мо муайян кардем дар миёни шумо маргро ва ҳаргиз оҷиз карда шуда нестем,
61.    аз ин, ки тағйир диҳем халқияти шуморо дар рӯзи қиёмат. Ва шуморо ба сурате, ки аз он бехабаред, аз нав биёфаринем.
62.    Ва ҳамоно шумо хуб донистед, ки Аллоҳ таъоло нахустин бор шуморо аз нестӣ офарид, пас чаро қудрати Аллоҳро ба ёд намеоред бар ин, ки ӯ қодир аст шуморо дубора халқ мекунад?(1)
____________________
1. Тафсири Табарӣ 23/138
63.    Дар он чизе, кишт мекунед, андешидаед?
64.    Оё шумо мерӯёнедаш аз замин ё Мо рӯёнандаем?
65.    Агар мехостем, ҳароина он зироъатро гиёҳи хушку дарҳамшикаста мегардонидем, ки аз он фоидае намедидед, пас дар ин ҳол, таъаҷубкунон мегӯед:
66.    Албатта мо зиёнкардаву азобкардагонем,
67.    балки мо аз ризқу рӯзӣ бенасиб мондагонем.
68.   Оё дар обе, ки менӯшед, андешидаед?
69.   Оё шумо онро аз абр фуруд овардаед сӯи замин, ё Мо фуруд орандагонем?
70.   Агар мехостем, ин обро шӯр мегардонидем, ки аз он фоидае намедидед. Пас, чаро шукри Парвардигоратонро бар фуруди ин оби ширин намегӯед?
71.   Оё дар оташе, ки аз шохҳои дарахт меафрӯзед, андешидаед?
72.   Оё дарахташро шумо офаридаед ё Мо офаринандаем?
73.   Мо он оташеро, ки меафрӯзед ҳушдоре аз дӯзах ва барои манфиъати мусофирони роҳгузар матоъе сохтем.(1)
____________________
1. Тафсири Саъдӣ 1/835
74.   Пас ба покӣ ёд кун эй Паёмбар номи Парвардигори бузургатро!
75.   (Савганд ёд карда мегӯяд Аллоҳ таъоло:) Савганд ба ҷойгоҳи фӯру рафтани ситораҳо дар ғурубгоҳи осмон!
76. Ва ин ҳароина, хеле савганди бузург аст, агар бидонед.
77. Адбатта, ин Қуръоне, (ки ба Муҳаммад нозил шудааст,) Қуръони бузургу гиромиқадр ва фоидаовар аст.
78. Дар китобе нигаҳ дошта шудааст, ки аз чашми халқ пӯшида аст (ва ин китоби пинҳон Лавҳи Маҳфузаст, ки дар назди Аллоҳ ва фариштагон манзалати бузург дорад.)
79. Даст намерасонад ба Қуръон, магар фариштагони гиромиқадре, ки Аллоҳ таъоло онҳоро аз офату гуноҳон пок гардонидааст. (Ва инчунин даст намерасонад Қуръонро магар касоне, ки пок ҳастанд аз ширк, ҷанобат ва бе таҳоратӣ.)(1)
____________________
1. Тафсирм Бағавӣ 8/23
80. Ин Қуръони карим, нозилшудааст аз ҷониби Парвардигори ҷаҳониён. (Пас он ҳақ аст.)
81. Оё нисбати ин калом сустӣ ва бепарвоӣ мекунед?
82.   Ва ба ҷои шукри неъматҳое, ки Аллоҳ ба шумо додааст, шумоён онро дӯруғ мебароред ва кофир мешавед?(1)
____________________
1. Дар ин оят инкор аст барои онҳое, ки бепарвоӣ мекунанд ба амрҳои Қуръон ва эътибор намедиҳанд ба даъвати он.
83.   Пас, чаро ҳангоме, ки ҷон ба ҳулқум мерасад тавоноии бозгардонидани онро надоред.
84.   Ва шумо дар ин ҳангом ҳозирастеду менигаред? (Албатта наметавонед!)
85.   Ва Мо аз шумо ба ӯ наздиктарем, вале шумо намебинед.
86.   Пас агар метавонед ин ки дар баробари аъмолатон ҷазо дода намешавед,
87.   агар рост мегӯед, он руҳро боз гардонед. (Ҳаргиз наметавонед!)
88.   Пас, чун мурда аз муқаррабони даргоҳи Илоҳӣ бошад,
89.   пас барои ӯст ҳангоми маргаш раҳмату осоишу гули хушбӯй ва биҳишти пурнеъмат дар охират.
90.   Ва аммо агар мурда аз ёрони рост (аҳли саъодат бошад),
91.   пас гуфта мешавад ба ӯ: Салом ва амон бод ба ту аз ҷониби ёрони рост (аҳли саъодат).
92.   Ва аммо агар мурда аз дурӯғшуморандагони баъсу гумроҳони роҳи ҳидоят бошад,
93.   пас ӯро ба оби гарму ҷӯшони дӯзах меҳмонӣ кунанд.
94.   Ва саранҷоми ӯ дарафтодан ба дӯзах аст.(1)
____________________
1. Тафсири Саъдӣ 1/836
95.   Албатта ин хабарҳое, ки эй Паёмбар ба ту зикр кардем, ҳама росту дуруст аст!
96.   Пас, ба номи Парвардигори бузургат тасбеҳ гӯй ва Ӯро пок шумор аз он чи золимон мегӯянд!
سورة الواقعة
معلومات السورة
الكتب
الفتاوى
الأقوال
التفسيرات

سورة (الواقعة) من السُّوَر المكية، نزلت بعد سورة (طه)، وقد جاءت بتذكيرِ الناس بوقوع يوم القيامة؛ للدَّلالة على عظمة الله عز وجل، وترهيبًا لهم من مخالفة أوامره، ودعوةً لهم إلى اتباع الدِّين الحق وتركِ الباطل، وخُتمت السورة الكريمة بتعظيمِ القرآن، وصدقِ أخباره وما جاء به، وقد أُثر عن النبي صلى الله عليه وسلم قراءتُه لها في صلاة الفجر.

ترتيبها المصحفي
56
نوعها
مكية
ألفاظها
380
ترتيب نزولها
46
العد المدني الأول
99
العد المدني الأخير
99
العد البصري
97
العد الكوفي
96
العد الشامي
99

* قوله تعالى: {فَلَآ أُقْسِمُ بِمَوَٰقِعِ اْلنُّجُومِ ٧٥ وَإِنَّهُۥ لَقَسَمٞ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ ٧٦ إِنَّهُۥ لَقُرْءَانٞ كَرِيمٞ ٧٧ فِي كِتَٰبٖ مَّكْنُونٖ ٧٨ لَّا يَمَسُّهُۥٓ إِلَّا اْلْمُطَهَّرُونَ ٧٩ تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ اْلْعَٰلَمِينَ ٨٠ أَفَبِهَٰذَا اْلْحَدِيثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ ٨١ وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ} [الواقعة: 75-82]:

عن عبدِ اللهِ بن عباسٍ رضي الله عنهما، قال: «مُطِرَ الناسُ على عهدِ النبيِّ ﷺ، فقال النبيُّ ﷺ: «أصبَحَ مِن الناسِ شاكرٌ، ومنهم كافرٌ، قالوا: هذه رحمةُ اللهِ، وقال بعضُهم: لقد صدَقَ نَوْءُ كذا وكذا»، قال: فنزَلتْ هذه الآيةُ: {فَلَآ أُقْسِمُ بِمَوَٰقِعِ اْلنُّجُومِ} [الواقعة: 75]، حتى بلَغَ: {وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ} [الواقعة: 82]». أخرجه مسلم (٧٣).

* سورة (الواقعة):

سُمِّيت هذه السورة بـ(الواقعة)؛ لافتتاحِها بهذا اللفظ، ولتسميةِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم لها بذلك:

عن أبي بكرٍ الصِّدِّيقِ رضي الله عنه، قال: «سألتُ رسولَ اللهِ ﷺ: ما شيَّبَكَ؟ قال: «سورةُ هودٍ، والواقعةِ، و{عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ}، و{إِذَا اْلشَّمْسُ كُوِّرَتْ}»». أخرجه الترمذي (٣٢٩٧).

و(الواقعةُ): اسمٌ من أسماءِ يوم القيامة.

* سورة (الواقعة) من السُّوَر التي شيَّبتْ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم:

عن أبي بكرٍ الصِّدِّيقِ رضي الله عنه، قال: «سألتُ رسولَ اللهِ ﷺ: ما شيَّبَكَ؟ قال: «سورةُ هودٍ، والواقعةِ، و{عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ}، و{إِذَا اْلشَّمْسُ كُوِّرَتْ}»». أخرجه الترمذي (٣٢٩٧).

* أُثِر عن النبي صلى الله عليه وسلم قراءتُه لسورة (الواقعة) في صلاة الفجر:

عن جابرِ بن سَمُرةَ رضي الله عنه، قال: «كان رسولُ اللهِ ﷺ يُصلِّي الصَّلواتِ كنَحْوٍ مِن صلاتِكم التي تُصَلُّون اليومَ، ولكنَّه كان يُخفِّفُ، كانت صَلاتُه أخَفَّ مِن صَلاتِكم، وكان يَقرأُ في الفجرِ الواقعةَ، ونحوَها مِن السُّوَرِ». أخرجه أحمد (٢٠٩٩٥).

1. تحقيق القيامة (١-٥٦).

2. دلائلُ البعث والجزاء (٥٧-٧٤).

3. تعظيم القرآن، وصدقُ أخباره (٧٥-٩٦).

ينظر: "التفسير الموضوعي لسور القرآن الكريم" لمجموعة من العلماء (7 /598).

مقصدُ سورة (الواقعة) هو التذكيرُ بوقوع يوم القيامة وهَوْلِه، ووصفُ ما يحدُثُ به؛ لتخويف الناس وترهيبهم من معصية الله عز وجل ومخالفة أمره، وفي ذلك دعوةٌ لهم للرجوع إلى الحق، والاستجابة لأمر الله.

ويُبيِّن ابن عاشور محورَها فيقول: «هو التذكيرُ بيوم القيامة، وتحقيق وقوعه.

ووصفُ ما يَعرِض لهذا العالَمِ الأرضي عند ساعة القيامة.

ثم صفة أهل الجنة وبعض نعيمهم.

وصفة أهل النار وما هم فيه من العذاب، وأن ذلك لتكذيبهم بالبعث.

وإثبات الحشر والجزاء.

والاستدلال على إمكان الخَلْق الثاني بما أبدعه الله من الموجودات بعد أن لم تكن.

والاستدلال بدلائل قدرة الله تعالى.

والاستدلال بنزعِ الله الأرواحَ من الأجساد والناس كارهون لا يستطيع أحدٌ مَنْعَها من الخروج، على أن الذي قدَرَ على نزعها بدون مُدافعٍ قادرٌ على إرجاعها متى أراد على أن يُمِيتَهم.

وتأكيد أن القرآن منزلٌ من عند الله، وأنه نعمةٌ أنعم الله بها عليهم فلم يشكروها، وكذَّبوا بما فيه». "التحرير والتنوير" لابن عاشور (27 /280).